«Πανελλήνιες…»

«Πανελλήνιες…» Μία ανάμνηση που συμπαρασύρει στο άκουσμά της ένα σύνολο συναισθημάτων, εικόνων και γεγονότων. Μία λέξη που κουβαλάει πολύ φορτίο, όλο αυτό το φορτίο που καλούνται να σηκώσουν οι μαθητές και οι μαθήτριες που πλησιάζουν σε αυτήν. Μία λέξη που μόνο όταν την βιώσεις νιώθεις την δύναμή της.

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη δοκιμασία αυτήν στην οποία μπήκα εγώ και η οικογένεια μου μαζί. Δε θα ξεχάσω τον πατέρα μου που τον περίμενα τον μεσημέρι να μου φέρει το γλυκό (!) που χωρίς αυτό δεν μπορούσα να κάνω επανάληψη το κεφάλαιο της ιστορίας. Σαν αυτό να ήταν που που έδινε μια υπερδύναμη για να τα καταφέρω να τα βάλω με αυτό το «απέξω». Μπορεί να ήταν και ο ίδιος ο πατέρας μου που με δυνάμωνε που του άρεσε η ιστορία και μου κράταγε το βιβλίο να του πω το κεφάλαιο πριν φύγει για το ζαχαροπλαστείο και να σχολιάσουμε και κανά περιστατικό με το ρόλο των Μεγάλων Δυνάμεων και την εξωτερική πολιτική της Αγγλίας. Το πόσο μεγάλος ηγέτης υπήρξε ο Καποδίστριας, πόσο φοβερή πληγή ήταν η μικρασιατική καταστροφή για τους Έλληνες και πόσα άλλα που μας ένωναν σε μία συναρπαστική ιστορική παρατήρηση των γεγονότων της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας και μας έφερναν πιο κοντά. Αυτό μου έδινε δύναμη, η έμπνευση να το μοιράζομαι και να το συζητώ, το δικό του ενδιαφέρον, η σπίθα στα μάτια του και φυσικά το γεγονός ότι είχα παρέα σε όλη αυτήν την απάνθρωπη και καθόλου συναρπαστική διαδικασία του «Απέξω». Η μητέρα μου από την άλλη νανουριζόταν με την εξιστόρηση ακουμπισμένη στον τοίχο και με το βιβλίο μπροστά από το πρόσωπό της, κατάκοπη από τη δουλειά στο ζαχαροπλαστείο και το σπίτι και τα δυο παιδιά και το μαγείρεμα και και και… Ήταν μάλλον η στιγμή που καθόταν για μισή ώρα συνεχόμενα σε ένα σημείο. Έκανα επίτηδες λάθος αλλά δεν αντιδρούσε και τότε ήξερα ότι αποκοιμήθηκε. Το γκρι βιβλίο το θυμάμαι, πρώτη παράγραφος για τον Διαφωτισμό, όλες τις 179 σελίδες απέξω, αυτολεξεί! δεύτερο κόμμα δεξιά! Κάθε σελίδα χιλιουπογραμμισμένη με διάφορα χρώματα, διάφορες τεχνικές για να κρατήσει το μυαλό όοολο το κείμενο, χιλιογυρισμένη, χιλιοειπωμένη, χιλιοανοιγοκλεισμένη! Δεν μπορώ ακόμα να το πιστέψω ότι υπάρχει ακόμα η έννοια της «παπαγαλίας» στην εκπαίδευση, δεν μπορώ να πιστέψω τι περάσαμε όλοι τότε με αυτές τις 179 σελίδες… Και όχι μόνο… Είχαμε και τα αρχαία και τα λατινικά. Και να το καταλάβω όταν πρόκειται για τον ορισμό της τραγωδίας ή για έναν φυσικό νόμο, αλλά σε τι εξυπηρετεί όταν μπορούμε και πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τη λογική, την κρίση, την συλλογή πληροφοριών που θα μπορέσουμε να την επεξεργαστούμε αργότερα εάν μας ζητηθεί.

Από την άλλη όλο αυτό ήταν και μία κατάκτηση. Πώς νιώθει κάποιος που ξεκινάει να κάνει κάτι παράτολμο πχ να κάνει τον γύρο του Αμβρακικού κολυμπώντας. Δεν ξέρει αν θα τα καταφέρει αλλά μόλις το πετύχει πανηγυρίζει για αυτό που κατάφερε. Κάπως έτσι νιώθω. Ίσως σε κάποιον να φαίνεται υπερβολική η παρομοίωση αλλά δεν λειτουργούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο. Προσωπικά για να απομνημονεύσω κάτι αυτολεξεί, κατέβαλλα τεράστια προσπάθεια, έγραφα το κείμενο, το έλεγα το ξαναέλεγα… δεν μου ήταν εύκολο. Η διπλανή μου στο θρανίο, η Μαρία, ήταν αλλιώς. Της έλεγα «έλα πάμε λίγο έξω, χτύπησε κουδούνι!» Κι εκείνη έβαζε τα χέρια της δεξιά και αριστερά από τα μάτια της για να μην την αποσπούν οι γύρω θόρυβοι, αγκώνες στο θρανίο, έσκυβε μπροστά από το βιβλίο και μου έλεγε «Άσε με, θα κάτσω να μάθω λίγο την ιστορία» Και τη μουρμούραγε για όσο διαρκούσε το διάλειμμα και στο τέλος του διαλείμματος σχεδόν την ήξερε!! Απογοήτευση, τόσος χρόνος και κόπος… Όμως τα κατάφερα! Και οι Πανελλήνιες με έμαθαν για πρώτη φορά του τι είμαι ικανή να πετύχω με επιμονή. Βέβαια και με κόστος.

Σταμάτησα για τα τρία χρόνια προετοιμασίας κάθε σωματική δραστηριότητα και τον χορό που τόσο αγαπούσα. Το σώμα μου άλλαξε, έχασα μετά τα κιλά αυτά, αλλά από τότε ξεκίνησε η μάχη με τη διατροφή και τη δίαιτα. Και από τότε ξεκίνησε η διατροφική διαταραχή κατά την οποία συνδέει κανείς το στρες με τη λήψη υδατάνθρακα, κάτι που ακόμα το παλεύω να το ρυθμίσω.

Επιπλέον η οικογένεια επιβαρύνθηκε οικονομικά με έξτρα φροντιστήρια πράγμα που ερχόταν να προστεθεί στο ήδη ανεβασμένο άγχος μου για τα μαθήματα. Θα τα κατάφερνα να περάσω με την πρώτη? Θα πέρναγα Αθήνα ώστε να μην χρειαστεί να νοικιάσουμε σπίτι εκτός Αθηνών και μετά άλλα έξοδα πάλι?

Στις πανελλήνιες έδωσα τότε και ειδικό μάθημα γερμανικών για να περάσω στο τμήμα γερμανικής φιλολογίας. Αυτό το αποφάσισα σχετικά αργά. Ρωτώντας μάθαμε ότι το «Χ» φροντιστήριο γερμανικών ήταν αυτό που εξειδικευόταν στην προετοιμασία υποψηφίων για γερμανική φιλολογία, είχε την φήμη του αυστηρού αλλά που εγγυόταν την επιτυχία. Πήγαμε με τον πατέρα μου, με έγραψαν στο τμήμα, άλλα λεφτά… ο ιδιοκτήτης του φροντιστηρίου είπε πίσω από το επιβλητικό γραφείο του κοιτώντας με με διεισδυτικό βλέμμα και με ένα μειδίαμα «έχει πολλά κενά στην ύλη, έχει υπερπηδήσει τάξεις, θα μπει στο τμήμα το φιλολογικό και αν στρωθεί στο διάβασμα θα τα καταφέρει». Μπήκα διστακτικά στην τάξη, είχε τουλάχιστον 14 άτομα. Κάθισα εκεί που είχε κενό και άκουγα μία κοπέλα στο πίσω θρανίο να κλαίει. «Τι γίνεται εδώ, γιατί κλαίνε» σκέφτηκα. Η Αγγελικούλα έγινε μετά μία από τις συμφοιτήτριές μου και από τις πιο αγαπημένες μου φίλες. Η πρώτη έκθεση μου επιστράφηκε με ενα τεράστιο κόκκινο χ από τη μία μεριά του χαρτιού μέχρι την άλλη. Έκλαψα στο σπίτι μόνη μου, αλλά το έβαλα πείσμα. Στο τέλος της διδακτικής χρονιάς η Γερμανίδα καθηγήτρια έβγαζε φωτοτυπία τις εκθέσεις μου ως πρότυπο και για τα άλλα παιδιά…

Η μέρα όμως που δε θα ξεχάσω ποτέ είναι η πρώτη μέρα των πανελληνίων εξετάσεων. Δεν κοιμήθηκα καλά το βράδυ, με πονούσε η κοιλιά μου, το άγχος φοβερό, τα δυο μπλε στυλό να σιγουρευτώ ότι γράφουν, μια τελευταία επανάληψη, τα θυμάμαι? Ο,τι διάβασες διάβασες τώρα… Ναι αλλά τα θυμάμαι? Θα ξυπνήσω μία ωρίτσα νωρίτερα να κάνω μια επαναληψούλα. Θυμάμαι και την οδό του σχολείου που έγιναν οι εξετάσεις, οδός Σωρού! Απερίγραπτο άγχος!

Τα κατάφερα, αλλά με μία πιο μακρινή ματιά αναρωτιέμαι: αξίζει άραγε τέτοιο άγχος και όλη αυτή η ταλαιπωρία? Μπορεί να γίνει πιο ευέλικτο το εκπαιδευτικό σύστημα έτσι ώστε να μην κρίνονται όλα μέσα σε δύο ωρες εξέτασης, να υπάρχουν επιλογές και διέξοδοι, να καλλιεργούνται κι άλλες δεξιότητες (όπως οι καλλιτεχνικές και δεξιότητες διαχείρισης συναισθημάτων) και να προβληθούν περισσότερο η κοινωνική συνοχή των μελών του σχολείου και της οικογένειας?

Σε αυτό πιστεύω και για αυτό προσπαθώ!